Podstawą do uznania budynku za zagrażający życiu ludzi jest nie zapewnienie możliwości ewakuacji ludzi w razie pożaru, co obejmuje w szczególności:

1)    szerokość przejścia, dojścia lub wyjścia ewakuacyjnego, albo biegu względnie spocznika klatki schodowej służącej ewakuacji, mniejszą o ponad jedną trzecią od określonej w obowiązujących przepisach techniczno – budowlanych,

2)    długość przejścia lub dojścia ewakuacyjnego większą o ponad 100% od określonej w obowiązujących przepisach techniczno – budowlanych,

3)    występowanie w pomieszczeniu strefy pożarowej ZL I lub ZL II albo na drodze ewakuacyjnej:

–    okładziny sufitu lub sufitu podwieszonego z materiału łatwo zapalnego albo kapiącego pod wpływem ognia, względnie wykładziny podłogowej z materiału łatwo zapalnego,

–    okładziny ściennej z materiału łatwo zapalnego na drodze ewakuacyjnej, jeżeli nie zapewniono dwóch kierunków ewakuacji,

4)    niewydzielenie ewakuacyjnej klatki schodowej budynku wysokiego lub wysokościowego w sposób określony w obowiązujących przepisach techniczno – budowlanych,

5)    niezabezpieczenie przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych wymienionych w obowiązujących przepisach techniczno – budowlanych, w określony tam sposób,

6)    brak wymaganego oświetlenia awaryjnego w strefie pożarowej ZL I, ZL II lub ZL V albo na drodze ewakuacyjnej prowadzącej z tej strefy na zewnątrz budynku.

W budynku, uznanym za zagrażający życiu ludzi, powinny zostać zastosowane rozwiązania zapewniające spełnienie wymagań bezpieczeństwa pożarowego, zgodnie z zasadami określonymi w przepisach techniczno-budowlanych. Warunki Techniczne stanowią, że ich przepisy dotyczące bezpieczeństwa pożarowego odnoszą się również do tych użytkowanych budynków istniejących, które zagrażają życiu ludzi. Oznacza to, iż istniejące budynki, w których nie są zapewnione możliwości ewakuacji ludzi w razie pożaru, powinny zostać poddane odpowiedniej przebudowie lub zmianie sposobu użytkowania, tak by zostały spełnione wymagania przepisów techniczno-budowlanych.

Dotychczas, za zagrażający życiu ludzi uznawano budynek, w którym drogi ewakuacyjne charakteryzowały się co najmniej jedną z cech wymienionych w piśmie Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej uzgodnionym z Głównym Inspektorem Nadzoru Budowlanego. Odnośnie zabezpieczenia dróg ewakuacyjnych przed zadymieniem, w budynkach wysokich i wysokościowych, zaliczonych do ZL I, ZL III i ZL V, wśród tych cech znajdował się jedynie brak wymaganych urządzeń zapobiegających zadymieniu lub służących do usuwania dymu z ewakuacyjnych klatek schodowych. Wraz z wejściem w życie nowych uregulowań prawnych są to:

-brak wymaganych urządzeń zapobiegających zadymieniu na klatkach schodowych i w przedsionkach przeciwpożarowych w budynkach wysokościowych,

-brak wymaganych urządzeń zapobiegających zadymieniu lub samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu na klatkach schodowych i w przedsionkach przeciwpożarowych w budynkach wysokich,

-brak rozwiązań techniczno-budowlanych zabezpieczających przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych,

–    brak wymaganych urządzeń zapobiegających zadymieniu lub służących do usuwania dymu w szybie dźwigu dla ekip ratowniczych.